ŁUBIN WĄSKOLISTNY Lupinus angustifolius
Łubin wąskolistny należy do rodziny roślin strączkowych. Uprawiany jest głównie na nasiona, ponieważ charakteryzuje się dużym potencjałem plonowania, zdecydowanie większym niż łubin żółty. Wymaga nieco lepszych stanowisk, które uprawiamy zazwyczaj na glebach klasy bonitacyjnej IV lub słabszej V.
Wyhodowane "słodkie" odmiany łubinu wąskolistnego są pełnowartościową paszą, którą można stosować w żywieniu świń oraz bydła. Z tych odmian uzyskujemy jednak zazwyczaj nieco mniej masy zielonej niż z łubinu żółtego. W gatunku łubin wąskolistny oprócz odmian słodkich występują również odmiany gorzkie, których niewątpliwą zaletą jest fakt, że nie jest przygryzany przez zwierzynę łowną, więc może być uprawiany na polach położonych w okolicy lasów.
Opisywana odmiana roślin strączkowych posiada system korzeniowy typu palowego, który dociera do głębszych warstw gleby skąd pobiera wodę i składniki pokarmowe mniej dostępne dla innych roślin. Korzenie rośliny dzięki symbiozie z bakteriami z rodzaju Rhizobium, potrafią wiązać azot atmosferyczny w ilości ok. 50-70 kg, który następnie nie wypłukuje się do wód gruntowych i zostaje w glebie. W nasionach, które są cennym źródłem białka, udział procentowy tego surowca wynosi średnio od 30 do 35 %. Pole po uprawie łubinu jest doskonałym przedplonem pod rośliny następcze, np. zboża, które na takim stanowisku potrafią plonować dodatkowo od 10-15 q/ha.
Norma wysiewu: 120-160 kg/ha
Łubin wąskolistny należy do rodziny roślin strączkowych. Uprawiany jest głównie na nasiona, ponieważ charakteryzuje się dużym potencjałem plonowania, zdecydowanie większym niż łubin żółty. Wymaga nieco lepszych stanowisk, które uprawiamy zazwyczaj na glebach klasy bonitacyjnej IV lub słabszej V.
Wyhodowane "słodkie" odmiany łubinu wąskolistnego są pełnowartościową paszą, którą można stosować w żywieniu świń oraz bydła. Z tych odmian uzyskujemy jednak zazwyczaj nieco mniej masy zielonej niż z łubinu żółtego. W gatunku łubin wąskolistny oprócz odmian słodkich występują również odmiany gorzkie, których niewątpliwą zaletą jest fakt, że nie jest przygryzany przez zwierzynę łowną, więc może być uprawiany na polach położonych w okolicy lasów.
Opisywana odmiana roślin strączkowych posiada system korzeniowy typu palowego, który dociera do głębszych warstw gleby skąd pobiera wodę i składniki pokarmowe mniej dostępne dla innych roślin. Korzenie rośliny dzięki symbiozie z bakteriami z rodzaju Rhizobium, potrafią wiązać azot atmosferyczny w ilości ok. 50-70 kg, który następnie nie wypłukuje się do wód gruntowych i zostaje w glebie. W nasionach, które są cennym źródłem białka, udział procentowy tego surowca wynosi średnio od 30 do 35 %. Pole po uprawie łubinu jest doskonałym przedplonem pod rośliny następcze, np. zboża, które na takim stanowisku potrafią plonować dodatkowo od 10-15 q/ha.
Norma wysiewu: 120-160 kg/ha
